Agnieszka Glińska wydobyła ze stuletniej komedii Włodzimierza Perzyńskiego to, co najlepsze. I sama w niej zagrała.

Polityką Teatru Narodowego rządzi zasada "niech rozkwita sto kwiatów". Eklektyczny program Jana Englerta jest rozsądny i pewnie dlatego mało kogo zadowala. Publiczność o gustach zachowawczych wybrzydza na ekscesy najmłodszej generacji reżyserów, postępowcy plują na konserwatyzm i mieszczaństwo starych. W ten sposób Teatr Narodowy odzwierciedla artystyczne i pokoleniowe tendencje i podziały.

Premiera "Lekkomyślnej siostry", niewidzianej od czasów Kazimierza Dejmka, ucieszy raczej "starożytników", a "nowoczesnych" pozostawi obojętnymi. Choć uważam, że historia Marii, żony i matki, która dążąc do niezależności, łamie mieszczańskie konwencje i mimowolnie demaskuje rodzinny fałsz i obłudę, w swej istocie oparła się czasowi. Tradycyjny kształt i lekko przebrzmiały ton, jaki dobyła z tej stuletniej, ale wciąż wybornej komedii Agnieszka Glińska, nie czynią z jej przedstawienia staroświeckiego bibelotu. Gdyby tak było, uznałbym je zaledwie za rozkoszne, tymczasem widzę w nim możliwość odczytania, które ożywia raczej myśl niż sentymenty.

Glińska umieściła akcję w latach 30. XX w. Scenografka Agnieszka Zawadowska urządziła stylowy salon zdeklasowanej rodziny, której "pater" zamienił klejnot szlachectwa na ambicje kapitana przemysłu. Bez natłoku rozstawione gustowne meble: szezlong, stolik do pasjansa, sekretera, serwantka art déco; za rozsuwanymi drzwiami jadalnia ze stołem i pianinem; bliżej widzów półka z dużym radioodbiornikiem i przeszklona biblioteka, wypełniona - co za gust do szczegółu! - autentycznymi książkami wydawnictwa "Rój" i dziełami Żeromskiego w edycji Mortkowicza z charakterystyczną granatową okładką ze złotym kłosem.

Na deski Teatru im. Aleksandra Sewruka w Elblągu powraca spektakl "Czekając na Godota" [na zdjęciu] Samuela Becketta w reż. Krzysztofa Rościszewskiego. Sztukę tę będzie można obejrzeć w czwartek i piątek o godz. 10 oraz w sobotę i niedzielę o godz. 17 na Dużej Scenie.

«Autorem ruchu scenicznego do tego spektaklu jest Bohdan Głuszczak, a kostiumy zaprojektowała Ewa Strebejko. Elbląska inscenizacja sztuki Becketta powstała na podstawie tłumaczenia Antoniego Libery. Przedstawienie w reżyserii Krzysztofa Rościszewskiego adresowane jest przede wszystkim do widzów, którzy lubią teatr i taką właśnie formę sztuki. To spektakl, który stawia przed nami pytania, problemy, skłaniając nas jednocześnie do myślenia, do poszukiwania na nie odpowiedzi. Nie jest to zaś przedstawienie dla tych, co przychodząc do teatru, rozsiadają się w fotelach i oczekują, żeby ich bawić.

Ci, którzy wybiorą się do teatru, będą oglądali ten spektakl z bardzo bliska. Będą blisko aktorów, na własne oczy przekonają się, że aktorstwo to bardzo ciężki zawód.

Sztuka Samuela Becketta reprezentuje tzw. teatr absurdu. "Czekając na Godota" to metaforyczny obraz świata i losu człowieka, w którym dwaj bohaterowie czekają na tajemniczego Godota... Tytułowy Godot jest najprawdopodobniej postacią nierzeczywistą, na którą się czeka i która nigdy nie nadchodzi... W elbląskim spektaklu występują: Lech Gwit (gościnnie) jako Estragon, Tomasz Czajka (Vladimir), Marcin Tomasik (Lucky), Jacek Gu-dejko (Pozzo) oraz Bartosz Szymanowski (gościnnie) jako Chłopiec»

Natalia Korczakowska spróbowała dokończyć w teatrze filmowy pomysł Andrzeja Munka. Jej "Pasażerka", historia powojennego spotkania więźniarki Auschwitz i esesmanki, to przykład, jak fascynujący pomysł może zniszczyć spektakl.

Gdy na ekranie pojawia się elegancki statek, wiadomo zwykle, że za kwadrans nastąpi katastrofa, a połowa bohaterów zginie. W teatrze, gdzie od czasów baroku rzadko praktykuje się zatapianie sceny i pirotechnikę, widzowie muszą zadowolić się katastrofą "egzystencjalną". Co nie znaczy, że mniej widowiskową.

Tekst "Pasażerki" (początkowo słuchowisko, później scenariusz niedokończonego filmu Andrzeja Munka, w końcu powieść) Zofii Posmysz jest historią traumatycznej relacji między Martą (Maria Czykwin), więźniarką Auschwitz, a esesmanką Lizą (Agnieszka Podsiadlik). Sado-masochizm, lesbijska fascynacja, związek kata i ofiary - żaden opis nie jest tu na tyle trafny, co porównanie z "Nocnym portierem" włoskiej skandalistki Liliany Cavani i "Salo" Pier Paolo Passoliniego. W obozie zagłady, w przestrzeni zawieszonych praw, Liza i Marta prowadzą śmiertelną grę opartą na fascynacji i okrucieństwie, wyróżnianiu i upadlaniu, czułości i rywalizacji.

Wszystko wskazuje na to, że ostatecznie więźniarka ginie. Jednak, gdy po kilkunastu latach Liza płynie z mężem Walterem (Jerzy Senator) rozpocząć nowe życie w Stanach, na statku spotyka kobietę łudząco podobną do Marty. Filmu o konsekwencjach tego szokującego spotkania Andrzej Munk nie nakręcił. Zginął w wypadku samochodowym, zakończywszy jedynie zdjęcia do części "obozowej" (z których w 1963 r. powstał film "Pasażerka").